.png){kind=small}
Zondag 00.09.32 u, eindelijk binnen! Mijn eerste marathon is achter de rug en zindert na in heel mijn lijf en leden.
Wie voor de korte versie van dit verhaal gaat: Yes, we can!
Als je me wat beter kent of beter wil leren kennen, nodig ik je uit ergens een rustig plekje uit te kiezen en een paar minuten van je kostbare tijd vrij te maken om te weten te komen HOE ik dit gedaan heb. Want zoals met alle dingen onder dit gesternte, voor niks gaat de zon op. Deze persoonlijke prestatie is een synergetisch resultaat van verschillende, stuk voor stuk, unieke geesten!
Alles begint met een idee. Of het nu verstandig of niet zo verstandig is, wie komt er nu op het idee om een marathon te gaan lopen? In Antwerpen dan nog wel, die grote parking. Of was het andersom en is de rest parking? In ieder geval het verkeer stond zo goed als stil tijdens de eerste editie van de Port of Antwerp Night Marathon!
Ver dient het brein achter dit snode idee niet te worden gezocht, buurman en vriend Dirk houdt wel van een uitdaging. Gedurende een goede twee jaar hebben we ons voorbereid op dit evenement dat normaal gezien reeds in 2020 zou moeten hebben plaatsgevonden maar door ieders gekende reden werd uitgesteld. Het loopvirus had ons intussen goed te pakken en het idee werd verder uitgewerkt in een strategie. De wetenschappelijke inzichten van Dr. Van der Mieren – de 3 motoren uitleg staat nu voor eeuwig in ons geheugen geprent – gaven ons een goede theoretische basis om mee aan de slag te gaan. Niets zo praktisch als een goede theorie!
Eerst en vooral diende ik wat kilootjes te verliezen om de belasting op mijn gewrichten en spier-peesapparaat wat gunstiger te stellen. Als gezondheidsconsulente schoot mijn trouwste bondgenoot en levenspartner Valentine hierbij graag te hulp, niet zozeer om een snel resultaat te behalen maar vooral een gezond en duurzaam. Een ander probleem waar ik mee worstelde, was dat ik tijdens het lopen nogal vaak eens nodig moest, het laatste wat een marathonloper wil voorhebben natuurlijk. Via aangepaste voeding heeft ze niet alleen mijn sportprestaties verbeterd maar er tevens voor gezorgd dat een bezoek aan de Dixi mij tijdens de loop bespaard is gebleven!
Als afgevaardigde van de familie was ook mijn oudste zus Tine aanwezig om mij tijdens deze onderneming te steunen. Dirk zelf kon door een blessure jammer genoeg niet deelnemen en, hoe hard het voor hem ook moet geknaagd hebben, hij stond er op om die avond logistieke bijstand te verlenen. Deze kameraad is speciaal de avond ervoor reeds zijn wagen gaan parkeren in Antwerpen, op loopafstand van de finish, zodat een vlotte thuisvaart verzekerd was. Wat een toewijding, dat leer je volgens mij alleen in het leger!
De blessure van Dirk liet mij niet onberoerd en ik vond het echt balen voor hem dat hij geen kroon kon zetten op het werk van de lange voorbereiding. Als kinesist ben ik veelvuldig geconfronteerd geweest met mensen die door een blessure of accident niet (meer) konden doen wat ze wilden doen. Professioneel heeft het leven mij het voorbije jaar ook enigszins voor een uitdaging geplaatst. Een aantal zeer onverwachte wendingen en veranderingen in onze praktijk kon ik na verloop van tijd als een uitnodiging zien om mezelf te heroriënteren. Tijdens de voorbereiding en het lopen van de marathon ben ik lopendeweg gegroeid in bewustzijn over wie ik wil zijn en, in het verlengde daarvan, wat ik wil doen: mensen ondersteunen die op een proactieve manier een persoonlijke gezonde leefstijl willen ontwikkelen, een pittige geest in een gezond lichaam! En deze missie vooral samen met anderen handen en voeten geven! De eutonie, die ik via Therese Windels uit de eerste hand heb mogen doorvoelen, is hierbij een onmiskenbare meerwaarde. Door te lopen met de juiste spanning in balans heb ik van elke stap kunnen genieten, ook al deden die laatste kilometers verdomd veel pijn.
In P!T ontmoet ik nu als osteopaat dagelijks mensen die vastzitten, soms letterlijk lichamelijk – geblokkeerd, gespannen, verkrampt – en vaak ook mentaal. Hierdoor kan het leven soms niet stromen, is er geen flow, waardoor compensaties ontstaan op verschillende vlakken zoals voeding, beweging, relationeel, etc. Deze compensaties in onze gedragspatronen - vaak onbewust - kosten ons uiteindelijk enorm veel energie en veroorzaken daardoor niet zelden klachten zoals vermoeidheid en futloosheid, met gevoelens van angst en leegte tot gevolg. In deze snel veranderende samenleving zien we dit patroon helaas meer en meer ook bij kinderen en jongeren.
Afsluiten zou ik willen doen met het meest memorabele moment. Want ik heb een heel belangrijke persoon die die avond ook aanwezig was nog niet vernoemd, de kers op de taart, mijn jongste dochter (als volwaardige afvaardiging van onze drie kinderen). Op ca 500 m van de finish nam ze mij bij de hand en zijn we samen onder luid gejoel van de menigte over de finish gelopen. Ze zei “papa, ik wil ook een marathon lopen”, en ik dacht “woorden wekken, voorbeelden trekken”…